Op afstand, maar toch dichtbij: hoe mijn therapeut betrokken blijft tijdens de SITT

Therapie stopt niet zodra de deur van de behandelkamer dichtgaat. Dat besef dringt nu pas echt tot me door. Nu de SITT (specialistische intensieve traumatherapie) begint en ik twee weken lang intensieve behandeling krijg van andere therapeuten, voelt het alsof ik tijdelijk uit mijn vertrouwde omgeving word getrokken. Twee weken klinkt misschien niet lang, maar als je gewend bent aan een vaste therapeut, iemand bij wie je je veilig voelt, dan voelt het als een eeuwigheid.

Het is gek hoe snel je aan iemand kunt hechten. In het begin hield ik haar op afstand, bang om weer teleurgesteld te worden. Bang dat zij net als alle anderen uiteindelijk zou verdwijnen of me zou laten vallen. Maar ze bleef. Keer op keer bewees ze dat ze betrouwbaar was, dat ze er écht was. En langzaam durfde ik me open te stellen. Durfde ik op haar te leunen. Ze werd een anker in de chaos van mijn hoofd.

En nu moet ik dat anker even loslaten.

Toch is ze er nog steeds. Niet fysiek, maar wel op de achtergrond. Tijdens onze laatste sessie zei ze dat ze aan me zou denken, en dat klinkt misschien als een simpele opmerking, maar voor mij betekent het alles. Weten dat ik niet zomaar uit haar gedachten verdwijn, dat ze me niet loslaat, geeft me houvast. Ik moet dit misschien zelf doen, maar ik hoef het niet alleen te doen.

Ze heeft me ook laten weten dat ik haar mag blijven mailen. Ze zal niet reageren, dat is de afspraak, maar ze leest wel wat ik schrijf. En dat alleen al is een geruststelling. Want soms is de wetenschap dat iemand naar je luistert – al is het in stilte – genoeg om je overeind te houden.

Toch blijft het lastig. Zij is degene bij wie ik me veilig voel, degene die ik vertrouw. En nu moet ik tijdelijk overstappen naar therapeuten die mij nog niet kennen, en die ik niet ken. Dat voelt als een sprong in het diepe, en diep vanbinnen is er een deel van mij dat zich afvraagt of ik dat wel aankan. Want hoe kunnen zij begrijpen wat ik nodig heb? Hoe kunnen zij mij begeleiden zonder die basis van vertrouwen die ik met haar heb opgebouwd?

Mijn hoofd zegt dat het goedkomt. Dat de andere therapeuten bekwaam zijn, dat ze weten wat ze doen. Maar mijn gevoel schreeuwt iets anders. Mijn gevoel zegt dat ik haar nodig heb. Haar kalmte, haar inzicht, haar manier van benoemen wat ik zelf nog niet onder woorden kan brengen. En ik weet dat ik dat drie weken lang moet missen.

Drie weken. Dat is lang. Veel langer dan ik zou willen. En ik weet nu al dat het zwaar gaat worden. Maar ik houd me vast aan haar woorden. Ze gelooft in me. Ze denkt aan me. En misschien, heel misschien, is dat genoeg om vol te houden.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest