Trotser dan trots

Er zijn momenten waarop ik gewoon even stilsta en het tot me door laat dringen: hoe ongelooflijk trots ik op haar ben. Mijn dochter. Ze is niet meer het kleine meisje dat haar hand in de mijne legde, maar een jonge vrouw die haar eigen pad bewandelt. En als ik naar haar kijk, zie ik niet alleen haar, maar ook een stukje van mezelf.

Toch was het niet vanzelfsprekend dat we hier nu zo zouden staan. Ik heb haar niet helemaal zelf kunnen opvoeden, en dat blijft een van de moeilijkste dingen in mijn leven. Ouderschap hoort iets te zijn dat je gewoon doet, dag in dag uit, zonder nadenken. Maar voor mij was dat anders. Er waren omstandigheden die tussen ons in stonden, die ervoor zorgden dat ik haar langer heb moeten missen dan me lief was. Er zijn momenten geweest waarop ik haar niet kon beschermen, waarop ik niet de moeder kon zijn die ik zo graag wilde zijn. En dat knaagt soms nog steeds.

Maar ondanks die tijd, ondanks de fysieke en emotionele afstand die er soms is geweest, hebben we elkaar nooit écht losgelaten. Misschien is dat ook wat ons zo sterk maakt. Hoe vaak we ook door stormen zijn gegaan, we vinden elkaar altijd weer terug.

Wat ik misschien nog wel het meest bijzonder vind, is dat we dezelfde humor delen. Soms zegt ze iets of trekt ze een blik, en ik zie mezelf erin. Dan moeten we allebei lachen, om dingen die anderen niet eens zouden begrijpen. Die kleine momentjes, waarin het leven even simpel en licht voelt, zijn me zo dierbaar. Want dat betekent dat we iets hebben wat niet kapot kan: een band die verder gaat dan woorden, een connectie die we gewoon voelen.

Het overlijden van haar vader, mijn ex-man, heeft die band alleen maar versterkt. Hoe pijnlijk en rauw dat verlies ook was, het bracht ons dichter bij elkaar. In dat verdriet vonden we elkaar, misschien meer dan ooit. We leerden om samen te rouwen, om de leegte niet in ons eentje te dragen. Het gaf ons de ruimte om nog eerlijker naar elkaar te zijn, om dingen te zeggen die anders misschien onuitgesproken waren gebleven.

Ik vraag me weleens af hoe zij terugkijkt op haar jeugd. Hoe ze mij ziet, hoe ze onze relatie ervaart. Of ze weet dat ik altijd aan haar denk, ook als we even geen contact hebben. Of ze voelt hoe trots ik op haar ben, hoe ongelooflijk veel ik van haar hou, hoe ik altijd achter haar sta, wat er ook gebeurt.

Soms voel ik me tekortgeschoten als moeder, maar als ik zie hoe sterk ze is, hoe ze zich staande houdt in het leven, hoe ze zichzelf blijft, weet ik één ding zeker: ik mag dan misschien niet altijd de moeder zijn geweest die ik had willen zijn, maar ik ben haar moeder.

En dat zal ik altijd blijven. 

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest