Happy, maar ben ik dat zelf ook?

Soms hoor je een nummer dat precies de woorden geeft die je zelf niet kunt vinden. Voor mij is “Happy” van NF zo’n nummer. Ik luister het vaak, misschien wel vaker dan goed voor me is. Niet omdat het me vrolijk maakt, maar omdat het zo goed verwoordt hoe ik me vaak voel.

Eén stuk uit de songtekst raakt me elke keer weer:

“Got some issues that I won’t address

I got some baggage I ain’t opened yet

I got some demons I should put to rest

I got some traumas that I can’t forget”

Dat ben ik gewoon. Alles wat hij hier zingt, voelt alsof het over mij gaat. Ik heb ook dingen waar ik niet over praat, bagage die ik liever niet open, en trauma’s die me blijven achtervolgen. Het zit er, altijd op de achtergrond. Soms lukt het om het weg te stoppen, maar het verdwijnt nooit echt.

Het volgende stuk uit de tekst is net zo raak:

“Got some phone calls I been avoiding

Some family members I don’t really connect with

Some things I said I wish I would of not let slip

Some hurtful words that never should of left my lips”

Ook hierin herken ik mezelf. Er zijn gesprekken die ik uit de weg ga, mensen met wie ik geen echte connectie voel, woorden die ik had willen inslikken maar die er toch uitkwamen. Soms vraag ik me af hoeveel invloed mijn verleden heeft gehad op wie ik nu ben en hoe ik met anderen omga. Hoeveel van mijn afstandelijkheid komt voort uit bescherming? En hoeveel uit angst?

NF zingt over die strijd tussen vastzitten in je eigen pijn en het verlangen naar iets beters. Maar om echt gelukkig te worden, moet je dingen loslaten, en dat is precies waar het moeilijk wordt. Want hoe laat je iets los wat zo diep in je geworteld zit? Hoe kies je voor geluk als het onbekend terrein is?

Ik weet het antwoord niet. Misschien hoef ik dat nu ook nog niet te weten. Voor nu helpt het om dit nummer op repeat te zetten en even te voelen dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.

Maar ook al voel ik me vaak vastzitten in mijn eigen emoties, er zijn momenten waarop ik mezelf herken. Het is niet altijd duidelijk waar ik naartoe ga of wat mijn volgende stap is, en soms voelt het alsof ik in cirkels draai. Maar die momenten van herkenning in muziek, zoals bij Happy, geven me een soort geruststelling. Misschien ben ik nog niet gelukkig, maar ik begin steeds meer te begrijpen wat het is dat me tegenhoudt.

Wat ik eigenlijk liever niet zou willen toegeven, is dat ik mezelf geen ruimte geef om te voelen. Het is eng om dat te doen, want wat gebeurt er als ik dat wel zou doen? Wat als de emoties die ik zo lang heb weggedrukt, de overhand krijgen? Wat als ik verzwel in wat ik voel? Die angst maakt dat ik soms vastzit in mijn eigen hoofd, het moeilijk vind om vooruit te komen. Maar misschien is het juist die angst die me tegenhoudt om door te gaan.

Ik weet dat het geen simpel pad is naar geluk, en soms voel ik me verder weg van dat gevoel dan ooit tevoren. Maar misschien is het oké om het niet precies te weten, om mezelf niet te veroordelen voor het feit dat ik nog niet helemaal klaar ben om alles los te laten. Wat ik wel weet, is dat ik in dit moment ben, met alles wat ik voel en ervaar, en dat het voor nu genoeg is om daar langzaam in te bewegen, zonder haast, met alle onzekerheden die erbij horen.

Misschien ben ik nog niet klaar om alles los te laten, en misschien hoeft dat ook niet. Wat ik wel weet, is dat ik mezelf de tijd mag geven, zelfs als dat soms heel eng is.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest