Mijn Eerste Dag van de SITT

Vandaag was de eerste dag van mijn Specialistische Intensieve Trauma Therapie (SITT), en ik had geen idee wat ik precies moest verwachten. Ik wist dat het zwaar zou zijn, maar ik had niet kunnen anticiperen op de intensiteit van de emoties die naar boven zouden komen. De dag begon met een Imaginaire Exposure (IE)-sessie, waarin ik mijn trauma’s deelde. Het was zó moeilijk om weer door al die herinneringen te gaan, om weer de pijn van het verleden te voelen, het verdriet, de boosheid, het schaamtegevoel. Het was alsof al die emoties weer naar boven kwamen en ik ze opnieuw moest beleven, alsof ik er weer middenin stond. De sessie duurde anderhalf uur en ik moest tot in detail uitleggen wat er was gebeurd, wat voor diepe impact het op mij had gehad. Dat anderhalf uur voelde oneindig. Terwijl ik sprak, voelde ik mijn hart sneller kloppen, mijn ademhaling versnellen, en het voelde alsof ik het niet meer vol kon houden. Toch wist ik dat ik door moest gaan, dat dit de manier was om de trauma’s aan te pakken.

Toen de sessie voorbij was, was er een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd een intens gevoel van verdriet en pijn. Het was alsof ik de last van het trauma even had kunnen afwerpen, maar het voelde ook als een enorme emotionele uitputting. Alles wat ik had gedeeld bleef in mijn hoofd rondspoken. De emoties bleven maar komen en gingen, en ik had even tijd nodig om alles te verwerken. Gelukkig had ik daarna een uur pauze voordat Psycho Motorische Therapie (PMT) zou beginnen  maar die pauze voelde als een eeuwigheid. Het gaf me de ruimte om te ademen, maar ook de ruimte om te piekeren en me zorgen te maken over wat er komen zou.

De PMT was een welkome afleiding na de intensiteit van de IE-sessie. Waar de IE me emotioneel had uitgeput, voelde de PMT als een manier om alles even los te laten en fysiek bezig te zijn. Het was een moment van ontspanning waarin ik niet constant hoefde te verwerken of nadenken, maar gewoon bezig kon zijn met mijn lichaam en de bewegingen.

Tijdens de PMT werden er verschillende dingen  aangereikt die me hielpen om de spanning die ik voelde na de IE-sessie fysiek los te laten. Het was fijn om even niet met mijn gedachten in de weer te zijn, maar gewoon te bewegen, te concentreren op wat mijn lichaam deed. Het hielp me niet alleen om weer even bij te komen, maar ook om wat rust te vinden na de emotionele druk die de IE met zich meebracht.

De PMT was echt een soort reset voor me. Het was een moment van ontlading, waarin ik de focus niet op mijn emoties legde, maar op wat mijn lichaam nodig had. Het was bijna meditatief in zijn eenvoud, en het gaf me de ruimte om de intensiteit van de sessie die daarvoor was geweest te verwerken zonder dat ik er steeds opnieuw bij stil hoefde te staan. Het was een fijne afwisseling en zorgde ervoor dat ik me na de zware IE-sessie weer iets meer in balans te komen.

Toen begon de EMDR-sessie. Ik had er zo tegenop gekeken, want normaal is EMDR voor mij veel heftiger dan IE. Waar IE me soms een beetje helpt om dingen los te maken, voelt EMDR altijd als een storm die alles binnenin me door elkaar schudt. En dit keer was dat niet anders. De sessie was veel heftiger dan de IE. Waar IE me enigszins controle gaf over de situatie, voelde EMDR als iets waar ik mezelf niet helemaal in kon vinden. Het was intens, overweldigend, en ik voelde de emoties die ik al had gedeeld in de IE-sessie, opnieuw naar boven komen. Ze waren er ineens weer, en het was alsof ik weer door dezelfde gevoelens heen moest. De paniek, de angst, de onmacht , ze waren er weer. Maar het was ook anders. Het was niet hetzelfde als toen. Mijn therapeut was begripvol en deed alles wat hij kon om me af te leiden. Hij gebruikte vingerbewegingen in plaats van de gebruikelijke klikgeluiden en balk die mijn angst verder zouden kunnen aanwakkeren. Dat maakte het iets draaglijker, maar de emoties waren nog steeds enorm. Het moment dat hij dichter bij me kwam zitten, voelde het ineens alsof ik weer helemaal kwetsbaar was, alsof ik geen controle had over wat er gebeurde.

De hele sessie voelde als een rollercoaster van emoties. Soms voelde ik me weer terug in de situatie die ik zo vreesde, en dan weer voelde ik me een beetje opgelucht omdat ik er eindelijk over sprak. Maar de pijn die ik voelde, was onmiskenbaar. Terwijl ik daar zat, voelde ik mijn hart bonzen in mijn borst, mijn ademhaling ging zwaar, en het voelde alsof ik de controle verloor over mijn eigen emoties. Toch was er ook een klein stukje trots. Ik merkte dat ik niet in mijn oude patroon van vermijding verviel. Ik had het, zelfs bij een man, niet vermeden om bepaalde dingen te benoemen. Het was moeilijk, en ik had niet gedacht dat ik het zou kunnen, maar ik deed het. Dit was voor het eerst dat ik het gevoel had dat ik echt iets aan het verwerken was. Ondanks de hevige emoties voelde ik dat ik vooruitging.

Het moment dat de sessie voorbij was, was er een gevoel van uitputting, zowel fysiek als mentaal. Het was niet zomaar vermoeidheid; het voelde als een soort leegte die ik nog niet helemaal kon begrijpen. Maar ergens voelde ik ook een sprankje hoop. De sessie had me niet gebroken, ik had het volgehouden, en ik had niet alles vermeden. En ik begon zelfs te voelen dat dit het juiste was. Dit was de weg naar herstel, hoe moeilijk het ook was. Het besef dat de SUD (Subjective Units of Disturbance) twee punten was gezakt, gaf me het gevoel dat ik vooruitgang boekte, al voelde ik me volledig uitgeput.

Na de sessies heb ik tijd nodig om alles te laten bezinken, maar ook dat voelt vreemd. Het is moeilijk om te begrijpen wat ik net heb meegemaakt. De emoties die ik de hele dag heb gevoeld, blijven door mijn hoofd dwalen. De uitputting is enorm, maar ik voel tegelijkertijd dat er iets begint te verschuiven in mij, iets dat ik al heel lang heb vastgehouden. Het is nog niet helemaal verwerkt, en het heeft tijd nodig om te landen, maar het voelt alsof ik eindelijk bezig ben met iets dat diep van binnen zit.

De eerste dag van de SITT was zwaar, maar het was ook bevrijdend om te merken dat ik dingen had gedeeld die ik al jaren met me meedroeg. Het was pijnlijk, emotioneel, maar ook een stap richting herstel. Ik weet dat er nog een lange weg te gaan is, maar vandaag heb ik misschien wel al een heel klein stukje van mezelf teruggevonden.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest