Als mijn zintuigen me bedriegen

Soms hoor ik dingen die er niet zijn. Soms zie ik iets wat er volgens anderen niet is. Voor mij voelt het echt, maar als ik erover vertel, merk ik aan de reacties dat anderen het niet herkennen. Dat is verwarrend. Het maakt me onzeker. Is het mijn verbeelding? Of is er iets anders aan de hand?

Ik weet dat mijn brein anders werkt. Dat geluiden soms te hard binnenkomen, beelden te intens zijn, details me opvallen die anderen missen. Maar soms gaat het verder dan dat. Dan hoor ik mijn naam terwijl niemand me roept. Zie ik schimmen in mijn ooghoeken die verdwijnen als ik me omdraai. Soms zijn het flarden van gesprekken, of een geluid waarvan ik weet dat het niet kan kloppen, maar het toch hoor. Het voelt alsof mijn hoofd overuren draait en dingen oppikt die er misschien niet eens zijn.

Wat het ingewikkeld maakt, is dat het bij autisme vaker voorkomt. De grens tussen wat ‘normale’ sensorische overprikkeling is en wat meer richting hallucinaties neigt, is dun. En daar zit ik dan. In dat grijze gebied. Het is lastig uit te leggen, want de meeste mensen denken bij hallucinaties meteen aan iets ernstigs, iets beangstigends. Maar voor mij is het vooral verwarrend en vermoeiend. Alsof mijn hoofd te vol zit en dingen begint te vervormen. Alsof het verkeerde informatie doorgeeft, zonder dat ik daar controle over heb.

Wanneer ik overprikkeld ben, gebeurt het vaker. Op zulke momenten is het moeilijk om te onderscheiden wat echt is en wat niet. Soms weet ik dat een geluid niet kan kloppen, maar toch reageert mijn lichaam er automatisch op, mijn hartslag versnelt, ik word alert, alsof er gevaar dreigt. Mijn hoofd lijkt dan een eigen leven te leiden, los van de realiteit om me heen. Ik probeer me ertegen te verzetten, maar dat werkt averechts. Hoe meer ik probeer te bewijzen dat iets er niet is, hoe echter het soms lijkt.

Het maakt me onzeker in sociale situaties. Want wat als ik iets zie of hoor en ik reageer erop, terwijl het er niet is? Mensen begrijpen het niet altijd. En eerlijk gezegd, ik begrijp het zelf ook niet altijd. Ik weet alleen dat het gebeurt. Dat het soms tijdelijk is, maar soms ook blijft hangen. Soms kan ik het rationaliseren, maar andere keren voelt het zo echt dat ik begin te twijfelen aan mezelf.

Wat helpt, is rust. Weinig prikkels. Even uit de situatie stappen. Medicatie helpt enigszins, maar neemt het niet helemaal weg. Wat ook helpt, is weten dat ik niet de enige ben. Dat er meer mensen zijn die hun zintuigen soms niet kunnen vertrouwen.

Daarom schrijf ik dit. Omdat ik weet dat er anderen zijn die dit herkennen, maar er misschien niet over durven te praten. Omdat ik wil laten zien dat het niet gek is. Dat je niet alleen bent. Dat het niet betekent dat je ‘gek’ bent, of dat je het verzint.

En misschien helpt het ook om mezelf eraan te herinneren: het is niet mijn schuld. Mijn hoofd werkt gewoon zo. En dat is oké.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest