De sprong in het diepe: morgen start de SITT

Morgen begint een van de meest intense trajecten die ik tot nu toe heb doorlopen: de Specialistische Intensieve Trauma Therapie (SITT). Een combinatie van Imaginaire Exposure (IE), EMDR en Psychomotorische Therapie (PMT) over een periode van twee weken. Twee weken waarin ik diep duik in de traumaverwerking, zonder ontsnappingsroutes, zonder uitstel. En eerlijk? Dat maakt me zenuwachtig.

De afgelopen dagen heb ik geprobeerd me mentaal voor te bereiden, maar hoe doe je dat eigenlijk? Hoe bereid je je voor op iets waarvan je weet dat het alles in je gaat losmaken? Ik voel de spanning in mijn lijf, in mijn ademhaling, in de kleine signalen die verraden dat mijn systeem al op scherp staat. En toch… ik ga.

Wat de SITT voor mij betekent

SITT is geen standaard therapie. Het is een intensieve, geconcentreerde aanpak waarbij je niet een keer per week een sessie hebt, maar meerdere sessies achter elkaar, gedurende twee weken. Het doel? Door de intensiteit en herhaling het trauma niet langer laten overheersen. De herbelevingen verminderen, de angstreacties afzwakken, en uiteindelijk een stukje vrijheid terugwinnen.

Ik weet waarom ik dit doe. Mijn trauma’s zitten diep verankerd, sturen mijn reacties aan, en bepalen nog te veel hoe ik me voel. Ik vermijd, ik verstar, ik raak overweldigd. En het ergste? Het is zo verweven met wie ik ben, dat het soms voelt alsof ik niet zonder kan. Alsof de chaos en pijn een vast onderdeel zijn van mijn identiteit. Maar dat is niet zo. Ik ben méér dan mijn trauma. Alleen moet ik nog leren hoe ik dat voel, in plaats van het alleen te weten.

De spanning vooraf

De afgelopen dagen voelde ik hoe de spanning zich opbouwde. Kleine dingen triggerden me sneller dan normaal. Mijn gedachten raceten van de ene doemscenario naar het andere: Wat als het te zwaar wordt? Wat als ik niet meer kan? Wat als ik afhaak?

Maar ik weet ook: vermijden lost niets op. Hoe langer ik wacht, hoe meer het trauma grip houdt op mijn leven. Hoe langer ik mijn pijn negeer, hoe groter het wordt.

Dat betekent niet dat ik er klaar voor ben. Ik weet niet of je ooit écht klaar kunt zijn voor zoiets. Maar ik weet wel dat ik er doorheen moet.

Wat ik hoop

Ik hoop dat deze twee weken iets in beweging zetten. Dat ik merk dat de confrontatie, hoe pijnlijk ook, me verder brengt. Dat de herbelevingen minder intens worden. Dat ik niet meer word overspoeld door herinneringen waar ik geen grip op heb.

Ik hoop dat ik mag ervaren dat het ook anders kan. Dat ik niet voor altijd gevangen hoef te zitten in deze vicieuze cirkel van angst, paniek en vermijding.

Ik hoop dat ik over twee weken terugkijk en kan zeggen: Dit was zwaar, maar het was het waard.

De eerste stap

Morgen is het zover. De eerste stap in dit intensieve traject. Twee weken van confrontatie, verwerking en uiteindelijk misschien een stukje bevrijding. Ik weet niet precies wat het me gaat brengen. Ik weet alleen dat ik de sprong waag. Niet omdat ik er klaar voor ben, maar omdat blijven staan geen optie meer is.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest