Dissociëren en het gevoel niet serieus genomen te worden

Er zijn momenten waarop de wereld om me heen ineens verdwijnt. Het voelt alsof mijn geest en lichaam uit elkaar trekken, en ik ben niet meer in staat om grip te krijgen op wat er gebeurt. In die momenten dissocieer ik, en het lijkt alsof ik mezelf verlies in mijn eigen hoofd. Het is niet zo dat ik in slaap val, maar het is wel alsof ik ergens ver weg ben, gevangen in mijn eigen gedachten. Soms val ik letterlijk op de grond, mijn lichaam voelt verlamd en ik ben niet in staat om mezelf weer op te richten. Het is een soort leegte waarin ik mezelf niet meer herken. De tijd lijkt stil te staan, maar in mijn hoofd is er chaos. Alles om me heen vervaagt, de geluiden worden gedempt, en ik ben er niet meer, of toch niet helemaal.

In deze momenten voel ik me kwetsbaar en weet ik dat ik hulp nodig heb, maar het is vaak zo moeilijk om die hulp te krijgen. Wanneer ik eenmaal op de grond lig en de begeleiding me vindt, gebeurt er vaak iets wat ik moeilijk kan begrijpen: ze vragen me meteen: “Wat is er aan de hand? Kun je iets zeggen?” Maar dat is juist het probleem: op dat moment kan ik geen woorden vinden. Mijn stem is ver weg, mijn gedachten kunnen zich niet omzetten in zinnen, en alles voelt te veel. Ik kan niet uitleggen wat er gebeurt, omdat ik zelf geen grip heb op mijn eigen ervaring. Ik ben volledig overweldigd door de situatie.

Wat ik vaak hoor in zulke momenten is: “We kunnen je alleen helpen als je zegt wat er aan de hand is,” of: “We kunnen je niet helpen als je niks zegt.” Dit komt over als een blokkade. Het voelt alsof mijn ervaring niet serieus genomen wordt, alsof het enige wat telt is dat ik in staat ben om iets te zeggen. Maar ik ben dan niet in staat om te praten, en die verwachting maakt me juist nog kwetsbaarder. In die momenten kan ik geen uitleg geven, omdat de woorden er gewoon niet zijn. Hoe kan ik verwachten dat iemand me begrijpt als ik zelf niet eens weet wat er aan de hand is?

Ik begrijp dat de begeleiding soms onzeker kan zijn over hoe ze moeten reageren. Het kan voor hen verwarrend zijn als ze niet weten wat er precies gebeurt of hoe ze moeten helpen. Maar wat ik nodig heb, is niet altijd een verklaring van wat er aan de hand is. Wat ik nodig heb, is geruststelling, geduld en een veilig gevoel, ook als ik niet in staat ben om uit te leggen wat er gebeurt. Soms hoeft er niet direct een vraag te zijn; soms hoeft er niet gelijk een oplossing te komen. Wat ik nodig heb, is dat iemand er is zonder direct te verwachten dat ik kan vertellen wat er gebeurt. Het helpt me als er ruimte is om mezelf weer te vinden, als ik langzaam weer tot mezelf kan komen, zonder druk om direct te moeten antwoorden.

Misschien kan het helpen als begeleiding ook leert dat steun niet altijd gepaard hoeft te gaan met woorden. Soms kan het genoeg zijn om iemand rustig te laten liggen, of zachtjes een hand op mijn schouder te leggen als ik daar behoefte aan heb. Het is belangrijk om te begrijpen dat, wanneer iemand dissocieert, de hulp die nodig is vaak niet kan worden gevraagd, maar gevoeld. Het gaat om een aanwezigheid, een kalmte, en een veilige ruimte waar iemand kan herstellen, zelfs als diegene tijdelijk niet in staat is om uit te leggen wat er aan de hand is.

Het is moeilijk om dit alles uit te leggen, want het voelt soms alsof mensen me niet echt begrijpen. Maar ik denk dat het belangrijk is om deze ervaringen te delen, zodat anderen kunnen begrijpen wat er eigenlijk gebeurt in zulke momenten van dissociatie. Wat ik hoop, is dat er meer begrip komt voor het feit dat hulp niet altijd in woorden hoeft te zitten, maar juist in geduld, aanwezigheid, en steun. Niet elke situatie hoeft meteen begrepen te worden, maar iedere cliënt verdient het om zich gehoord en ondersteund te voelen, zelfs als ze op dat moment niet in staat zijn om te praten.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest