Mijn ervaring met de SITT: Een aangepaste benadering van traumabehandeling

Toen ik begon aan de SITT (Specialistische Intensieve Trauma Therapie), wist ik dat dit een intensief traject zou zijn. Ik had al eerder ervaring met traumabehandeling, maar de SITT zou iets anders zijn, niet zomaar een standaardtraject, maar een intensieve, op mij afgestemde benadering, bedoeld om het proces te versnellen en me verder te helpen in mijn herstel.

In mijn geval was de SITT niet de volledige, klassieke variant die veel andere mensen ondergaan. Het was eerder een “trauma vijfdaagse”, een individueel traject, speciaal afgestemd op mijn behoeften en om mijn traumabehandeling te versnellen. Alhoewel ik al ervaring had met andere behandelmethoden, was deze intensieve benadering wel een grote stap voor mij.

De eerste indruk: intensief maar persoonlijk

Wat meteen opviel, was de intensiteit van het traject. De vijf dagen waren intensief, zowel fysiek als mentaal, en de hoeveelheid tijd die ik met de therapeuten doorbracht was erg geconcentreerd. Dat was heel anders dan de langzamere, meer op mijn eigen tempo afgestemde behandelingen die ik gewend was. Dit was een korte periode van volledige focus, waarin alles op mijn specifieke behoeften werd afgestemd.

De therapeuten maakten direct duidelijk dat ze rekening zouden houden met mijn eigen voorkeuren en grenzen. Dat was belangrijk voor mij, vooral omdat ik met sommige technieken, zoals EMDR, een traumatische ervaring had opgedaan. Het idee om opnieuw met EMDR te werken, voelde in het begin beangstigend, vooral omdat ik het in het verleden als iets intens en oncontroleerbaar had ervaren.

Het werken met verschillende therapeuten

Wat voor mij ook heel bijzonder was aan de SITT, was het feit dat ik in vijf dagen tijd meer dan tien verschillende therapeuten heb gezien. Dit was iets waar ik enorm tegenop zag, vooral omdat ik als iemand met autisme de voorkeur geef aan constante, vertrouwde gezichten. Het idee om telkens weer met een nieuwe therapeut te moeten werken, voelde onprettig en chaotisch. De wisselingen gaven me weinig houvast en ik had moeite om me in te stellen op zoveel verschillende benaderingen.

Toch viel het uiteindelijk mee. Ondanks mijn aanvankelijke zorgen merkte ik dat het niet zo erg was als ik had gedacht. In plaats van de verwarring die ik had verwacht, gaf de afwisseling me de ruimte om me niet te veel aan iemand te hechten. Dit was juist prettig, omdat het me in staat stelde om het proces van therapie op een meer objectieve manier te benaderen. Ik bouwde geen therapeutische band op, wat in mijn geval misschien zelfs wel een voordeel was. Het gaf me de vrijheid om de behandelingen los te zien van persoonlijke verwachtingen of kwetsbaarheid.

EMDR: Een uitdaging

De meeste mensen vinden Imaginaire Exposure (IE) moeilijker dan EMDR, maar voor mij was het precies andersom. Ik had namelijk een trauma ontwikkeld aan de EMDR-techniek zelf. De lichtbalk die normaal gesproken wordt gebruikt om de oogbewegingen te begeleiden, was voor mij een trigger geworden. Het herinnerde me aan eerdere ervaringen waarin ik mezelf niet veilig voelde. Maar mijn therapeuten hielden daar gelukkig rekening mee. In plaats van de gebruikelijke lichtbalk, kozen ze voor handbewegingen die minder confronterend voor me waren. Dit gaf me een gevoel van controle, wat al een stuk geruststellender was.

Desondanks bleef EMDR voor mij iets engs. De snelheid waarmee ik door mijn emoties werd geleid, maakte het moeilijk om alles bij te houden en voelde ik me vaak overweldigd. Het voelde als een race tegen mijn eigen grenzen, en hoewel ik de intensiteit begreep, was het niet gemakkelijk om ermee om te gaan.

Imaginaire Exposure (IE): vertrouwd terrein

Wat voor mij juist makkelijker was, was de Imaginaire Exposure. Omdat ik daar al meer ervaring mee had opgedaan bij mijn vaste therapeut, wist ik hoe ik met die techniek moest werken. IE gaat vaak over het herbeleven van traumatische situaties in je hoofd, en ik had dat al eerder gedaan. Dat gaf me een zekere vertrouwdheid en controle over het proces.

Door deze ervaring was ik in staat om dieper in mijn trauma’s te duiken, terwijl ik tegelijkertijd voelde dat ik nog steeds een veilige afstand kon bewaren. Voor mij was dit een techniek die niet zo overweldigend aanvoelde als EMDR, wat me soms het gevoel gaf geen controle te hebben.

De kracht van de op maat gemaakte benadering

Wat ik tijdens de SITT het meest waardeerde, was hoe alles op mij persoonlijk werd afgestemd. De therapeuten hielden rekening met mijn verleden en wisten precies hoe ze me konden ondersteunen. Ze gaven me de ruimte om mijn grenzen aan te geven, en dat maakte het proces een stuk draaglijker.

Hoewel ik soms het gevoel had dat ik tegen een muur van emoties aanliep, hielpen ze me om die momenten door te komen en uiteindelijk verder te gaan. Het was een proces van geduld en vertrouwen, ik leerde niet alleen omgaan met de therapieën zelf, maar ook met mijn eigen reacties daarop.

Het resultaat: verder in het proces

Na de vijfdaagse SITT voel ik me niet per se “klaar”, maar ik heb wel het gevoel dat ik verder ben gekomen in mijn eigen proces. Het was een soort versnelling van mijn behandeling, en hoewel het me niet het onmiddellijke herstel breng, heb ik wel het gevoel dat ik belangrijke stappen heb gezet. Ik ben niet dezelfde als voorheen; de therapieën hebben me geholpen om meer inzicht te krijgen in mijn trauma’s en de manier waarop ik ermee omga.

De SITT was dus geen magische oplossing, maar wel een intensieve ervaring die me sterker maakte. Het was een periode van confrontatie, maar ook van groei. De combinatie van technieken die ik gebruikte – van EMDR tot IE – gaf me een nieuw perspectief op hoe ik met mijn trauma’s kan omgaan. En hoewel het misschien niet altijd makkelijk was, ben ik dankbaar voor de kans om deze intensieve ervaring te hebben gehad.

Conclusie: een belangrijk hoofdstuk in mijn herstel

De SITT is een belangrijk hoofdstuk in mijn herstelproces. Het was geen gemakkelijke reis, maar het heeft me wel geholpen om mijn trauma’s beter te begrijpen en meer controle over mijn emoties te krijgen. Het was intensief, persoonlijk en soms zelfs beangstigend, maar het was ook krachtig. En uiteindelijk denk ik dat ik er sterker uit ben gekomen.

En mensen van Psychotraumacentrum Zuid Nederland, als jullie dit lezen, wil ik één ding tegen jullie zeggen: uit de grond van mijn hart bedankt!

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest