Van twijfel naar vertrouwen: mijn ervaring met het schrijven van een boek

Een boek schrijven. Dat idee speelde al jaren door mijn hoofd, als een terugkerende gedachte die nooit helemaal verdween. Het was niet zo dat ik er nooit over had nagedacht, integendeel. Vrienden, familie en anderen die mijn teksten lazen, riepen regelmatig: “Jij moet echt een boek schrijven.” Maar elke keer als ik eraan dacht om die stap daadwerkelijk te zetten, kwamen de twijfels.

Wie zat er nou op mijn woorden te wachten? Wat als ik ergens halverwege vast zou lopen en het nooit zou afmaken? Wat als het uiteindelijk nergens op sloeg en ik alleen maar tijd verspilde? Het was zoveel makkelijker om het als een idee te houden. Iets voor “ooit”, maar nooit voor nu.

De drempel om te beginnen

Toch bleef het kriebelen. Schrijven was voor mij altijd een manier geweest om mijn gedachten te ordenen, om iets van mezelf kwijt te kunnen. Het voelde bijna als iets dat ik móést doen, alsof er verhalen in mij zaten die eruit wilden. Maar de stap om écht aan een boek te beginnen voelde gigantisch. Waar moest ik in hemelsnaam beginnen?

Ik weet niet eens meer het exacte moment waarop ik besloot om het gewoon te doen. Misschien was het een combinatie van dingen, het besef dat wachten niets zou veranderen, de gedachte dat ik niks te verliezen had. Misschien was het gewoon een opwelling. Maar op een dag begon ik. Een leeg document, een eerste zin, en voordat ik het wist stond er een alinea. Een eerste hoofdstuk.

In het begin voelde het bijna onwerkelijk. Ik schreef. Aan een écht boek. Soms ging het vloeiend en voelde ik de opwinding van het creëren, alsof ik iets tastbaars aan het bouwen was uit niets dan gedachten en woorden. Maar soms… was het moeilijk.

De twijfel die terugkwam

Natuurlijk duurde het niet lang voordat de eerste twijfels zich weer aandienden. Ik merkte dat ik steeds kritischer werd op mijn eigen werk. Was het wel goed genoeg? Had het überhaupt potentie? Ik begon te analyseren, te herschrijven, te twijfelen aan elk woord. Wat als dit gewoon een mislukking zou worden?

Op dat moment voelde het veiliger om het voor mezelf te houden. Niemand hoefde te weten waar ik mee bezig was, dan kon ook niemand het afkraken. Maar tegelijkertijd wist ik dat ik vastzat in mijn eigen hoofd. Ik had een frisse blik nodig, een eerlijke mening van iemand die niet meteen zou oordelen, maar die me ook niet alleen zou vertellen wat ik wilde horen.

De eerste lezers: Suus en Jasper

Met een bonzend hart stuurde ik mijn manuscript naar Suus. Dat moment voelde bijna alsof ik mezelf blootgaf. Want nu was het niet meer alleen mijn verhaal, maar iets wat iemand anders zou lezen, beoordelen, ervaren. Wat als ze het niks vond? Wat als ze me beleefd zou sparen, maar in werkelijkheid dacht: Waar ben je in godsnaam mee bezig?

Ze las tot hoofdstuk vijf. Haar reactie? Positief. Niet alleen aardig, maar oprecht enthousiast. Ze vertelde me dat ze nieuwsgierig was naar meer, dat ze het goed geschreven vond. En ineens voelde het alsof er een klein stukje last van mijn schouders viel.

Later las ook Jasper een klein deel van mijn manuscript. Opnieuw kreeg ik aanmoediging en complimenten. En dat betekende veel meer dan simpelweg horen dat het “goed” was. Het betekende dat er potentie in zat. Dat het misschien écht iets kon worden.

De strijd tussen twijfel en vertrouwen

Het gekke is: zelfs na die positieve reacties verdween de twijfel niet volledig. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik na die eerste feedback vol zelfvertrouwen doorging, maar zo werkt het niet. Twijfel en onzekerheid zijn hardnekkig. Ze sluipen steeds opnieuw binnen, vooral op momenten waarop je moe bent, of als het even niet lukt zoals je wilt.

Maar het verschil is dat ik nu weet dat die twijfel niet betekent dat ik moet stoppen. Twijfel hoort erbij. Het betekent niet dat iets mislukt, alleen dat je erom geeft. En ergens, diep vanbinnen, weet ik dat ik door moet gaan.

En Nu?

Ik ben nog niet klaar. Het boek is er nog niet in zijn definitieve vorm, en er is nog werk te doen. Maar ik heb een belangrijke drempel overwonnen: de stap om het te delen. Om te laten zien waar ik mee bezig ben, ondanks de onzekerheid die soms op de loer ligt.

En misschien is dat wel een van de belangrijkste lessen: niet wachten tot alle twijfel verdwenen is, maar het tóch doen.

Herkenbaar?

Heb jij ooit aan een project gewerkt waar je eerst enorm aan twijfelde? Hoe ging jij daarmee om? Ik ben benieuwd naar jouw ervaring! Laat het me weten in de reacties.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest