Wanneer creatieve therapie je raakt op plekken waar je liever niet komt

Soms krijg je in therapie opdrachten die je meteen tegenstaan. Ook omdat ze moeilijk zijn in technische zin, en ook omdat ze iets in je raken waar je niet aan wílt komen. Vandaag was zo’n dag. Tijdens creatieve therapie kreeg ik een opdracht die me meteen uit balans bracht. Ik voelde het al toen ik de uitleg hoorde: dit wordt er een die ik liever oversla.

Ik ben geen tekenaar. Mijn kracht ligt in woorden, niet in beelden. Schrijven geeft me controle; ik kan kiezen welke woorden ik wel of niet opschrijf, welke gedachten ik toelaat en welke ik omzeil. Maar tekenen… tekenen is iets anders. Dat is rauw, direct, zonder filter. En precies daarom voelde deze opdracht zo ongemakkelijk.

Ik wist niet hoe ik moest beginnen. Mijn hoofd zei: “Doe gewoon wat er gevraagd wordt, zet een paar lijnen op papier, dan ben je er vanaf.” Maar mijn gevoel zei iets anders. Mijn gevoel zei dat dit veel groter was dan een simpele oefening. Dat dit me terugbracht naar iets waar ik liever niet te lang bij stilsta.

Met tegenzin begon ik te tekenen. Het potlood voelde zwaar in mijn hand, alsof elke lijn die ik zette een deur opende die ik gesloten had willen houden. Ik had het gevoel dat ik werd teruggeworpen in de tijd, naar herinneringen die ik liever niet opriep. En hoe langer ik ermee bezig was, hoe meer ik merkte hoe ongemakkelijk ik werd. Mijn ademhaling versnelde, mijn schouders spanden zich aan. Dit ging niet over tekenen. Dit ging over confronteren.

Het resultaat? Een krasserig, onaf beeld dat voor een buitenstaander misschien niets voorstelde. Maar voor mij voelde het als een schaduw van iets groters, iets wat ik nog niet onder woorden kon brengen. Mijn therapeut, die mijn blog had gelezen, keek er even naar en zei toen met een knipoog: “Je kan beter schrijven dan tekenen.” Ik lachte, opgelucht dat ze de spanning even doorbrak. Maar tegelijk voelde ik hoe diep deze opdracht eigenlijk ging.

Want dat is wat creatieve therapie met je doet. Het laat je buiten je comfortzone stappen, of je dat nou wilt of niet. Het brengt je bij gevoelens die je misschien nog niet onder ogen wílt zien, maar die er toch zijn. Het legt iets bloot waar je zelf misschien nog niet bij kon komen.

Ik weet niet of ik deze opdracht echt goed heb kunnen doen. Maar misschien was dat ook niet het doel. Misschien ging het er niet om een mooi plaatje te maken, maar juist om te voelen waar de weerstand zat. En die was er. Duidelijk.

Soms betekent therapie dat je geconfronteerd wordt met dingen die je liever negeert. Maar misschien is dat juist waarom het nodig is. Omdat het je laat stilstaan bij wat er nog gezien mag worden. En dat kan pijnlijk zijn. Maar ook een stap vooruit.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest