De Tijd in de Instelling: Stilstand en Verlies van Synchronisatie

Het is een vreemde ervaring om tijd in een instelling door te brengen. Voor mij voelt het vaak alsof de tijd daar stil staat, terwijl buiten alles doorgaat. Als ik terugkijk naar de momenten die ik hier heb doorgebracht, lijken ze oneindig, een soort vacuüm waar de buitenwereld maar langzaam binnenkomt. In instellingen lijkt tijd zichzelf te verdraaien, zoals de klok die traag door de uren tikt, maar in werkelijkheid weet je dat de wereld buiten in een razend tempo doorgaat.

Het contrast is bijna niet te bevatten. Aan de ene kant weet je dat de tijd wel degelijk verdergaat, dat de mensen buiten hun levens leiden, de seizoenen veranderen, terwijl jij nog in de zelfde ruimte zit, dezelfde routine leeft. Het voelt alsof ik de wereld heb verlaten, dat mijn leven een pauze heeft ingelast en dat ik niets kan doen om dat te veranderen. De tijd gaat niet sneller als ik erom vraag, en mijn verlangen naar verandering lijkt slechts het ritme van de seconden te verstoren.

Deze ervaring heeft invloed op alles. In de instelling ben ik voortdurend geconfronteerd met dat ongrijpbare gevoel van stilstaan. Het duurt langer om vooruitgang te boeken, zelfs als ik hard werk aan mezelf. Alles voelt als een tijdelijke situatie, maar de tijd lijkt zo zwaar, zo traag. Er is geen directe verbinding met de buitenwereld, geen duidelijk idee van wanneer het voorbij zal zijn, en dat is iets dat ik steeds voel als ik mijn ogen sluit. De mensen buiten groeien, hun levens gaan verder, maar ik sta stil. Of erger nog, ik heb het gevoel dat ik achterloop.

In gesprekken met anderen, zowel cliënten als begeleiders, komt vaak het gevoel naar boven dat de tijd in een instelling niet synchroon loopt met de buitenwereld. Terwijl mijn familie door het leven gaat, blijf ik gevangen in een soort tijdslus. Er zijn dagen dat ik nauwelijks het gevoel heb dat de tijd verstreken is. Mijn herinneringen lijken niet te kloppen. Heb ik hier een week doorgebracht, of was het slechts een paar dagen? Het voelt vreemd om jezelf in een tijdsframe te plaatsen dat je niet kunt bevatten.

Buiten de muren van de instelling heeft de tijd zijn eigen routine, een regelmaat die ik niet meer ken. Mijn familie viert verjaardagen, maakt plannen voor de toekomst, en ik? Ik ben hier, in dit rustige, veilige, maar ook onvermijdelijk beknopte universum, waar de tijd nauwelijks invloed heeft.

Het gekke is dat het voor mij ook als een bescherming voelt. Aan de ene kant is het een constante herinnering aan hoe de wereld verdergaat, en aan de andere kant, de vertraging van diezelfde wereld, creëert een bepaalde veiligheid. Misschien is het voor mij zelfs noodzakelijk om even uit de stroom van de wereld te stappen, om alles even op pauze te zetten, zodat ik langzaam kan herstellen en de tijd niet zo hard tegen me werkt. Maar het is moeilijk, het blijft een uitdaging om die twee realiteiten met elkaar in balans te brengen.

Uiteindelijk wordt de tijd in de instelling zowel mijn vijand als mijn bondgenoot. De buitenwereld die doorgaat, roept soms gevoelens van eenzaamheid op, terwijl de stilstand me de ruimte geeft om te genezen en mezelf opnieuw uit te vinden. Het is een raar soort tijdservaring, die van een soort ‘vergeten’ wereld waar ik, misschien voor het eerst in lange tijd, tijd kan nemen om echt met mezelf in gesprek te gaan.

Als ik uit de instelling kom, zal ik moeten wennen aan de snelheid van het leven buiten. Ik ben dan misschien wel een beetje achterop geraakt, maar tegelijkertijd weet ik dat ik in mijn eigen tempo vooruitgang heb geboekt. Uiteindelijk hoop ik dat de tijd buiten, die zich zo snel beweegt, eindelijk weer in sync komt met de tijd die ik in mezelf heb genomen, de tijd die ik heb gebruikt om opnieuw te leren leven.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest