Overleven in een wereld vol prikkels

De wereld is luid, fel en overweldigend. Altijd. Voor mij tenminste. Waar anderen moeiteloos door het leven lijken te bewegen, is het voor mij een voortdurende worsteling om overeind te blijven in een omgeving die nooit stil is. Elke dag voelt als een gevecht tegen een stroom van prikkels die me continu overspoelt.

Het begint al bij het ontwaken. Het geluid van een voorbijrijdende auto, het licht dat nét iets te fel door de gordijnen schijnt, de structuur van mijn dekens tegen mijn huid, alles dringt zich op. Mijn hoofd heeft geen filter, geen ingebouwde demping. Elke prikkel komt binnen, even hard, even onontkoombaar. En dat is nog maar het begin van de dag.

Zodra ik me onder de mensen begeef, wordt het pas echt ingewikkeld. Gesprekken door elkaar heen, telefoons die afgaan, muziek in een winkel, felle lichten, geuren die te sterk zijn, onverwachte aanrakingen, mensen die te dichtbij komen. Zelfs kleine dingen die anderen niet eens lijken op te merken, zoals de manier waarop iemand zijn voeten over de vloer sleept of de tik van een pen, kunnen zich in mijn hoofd vastzetten als een eindeloze, niet te stoppen echo.

Voor de meeste mensen is dit gewoon achtergrondgeluid. Maar voor mij is het alsof mijn brein alles tegelijkertijd registreert, zonder dat ik de mogelijkheid heb om het uit te schakelen of te negeren. Het is vermoeiend. Het is uitputtend. En het stopt nooit.

De kunst van het filteren

Sommige dagen gaat het beter dan andere. Dan lukt het me om bepaalde dingen weg te filteren, om de wereld om me heen enigszins gedempt te beleven. Maar er zijn ook dagen waarop alles te veel wordt. Dan voelt het alsof mijn hoofd volloopt en er geen ruimte meer is om normaal te functioneren.

In zulke dagen merk ik hoeveel energie het kost om de wereld te verwerken. Terwijl anderen zonder moeite een druk café binnenstappen of spontaan in een feestje duiken, moet ik constant alert blijven, de prikkels aftellen en proberen mijn eigen ruimte te bewaren. Ik draag noice cancelling oordopjes, niet omdat ik onbeleefd wil zijn, maar omdat het mijn reddingsboei is in een zee van geluid. Zo probeer ik even de rust te vinden in de chaos, zodat ik mezelf kan beschermen en toch een beetje kan overleven.

Overleven in een wereld die niet voor mij gemaakt is

Ik overleef, op mijn eigen manier. Ik zoek rust wanneer ik die nodig heb, en ik trek me terug als het even niet meer gaat. Maar wat mensen vaak niet zien, is de strijd die erachter zit: de constante inspanning om te filteren, de vermoeidheid van het altijd in de weer zijn met geluiden en bewegingen, en de onuitsprekelijke wens om gewoon even te ontsnappen aan het onophoudelijke rumoer.

De wereld blijft luid, chaotisch en onvoorspelbaar. Buiten lijken de dagen voorbij te vliegen, vol activiteit en energie, terwijl ik binnen in mijn eigen tempo probeer te “genezen”. Misschien is dat mijn manier om te herstellen: het langzaam vinden van een eigen ritme, zelfs als dat ritme afwijkt van dat van de rest van de wereld.

Ik weet dat de buitenwereld doorgaat, maar hierbinnen, in deze momenten van stilte tussen de prikkels, probeer ik mezelf weer op te bouwen. Want overleven in een wereld vol prikkels betekent niet dat ik moet verdwijnen. Het betekent dat ik manieren vind om te blijven staan, op mijn eigen manier, met mijn eigen tempo.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest