PMT: Wanneer therapie meer losmaakt dan je lief is

Vandaag had ik PMT (Psycho Motorische Therapie). Boksen. In eerste instantie ging het goed. Gewoon slaan, niet nadenken. Maar toen vroeg mijn therapeut of ik mijn boosheid eraan kon koppelen. En vanaf dat moment ging het mis.

Ineens was het niet meer zomaar slaan. Niet meer gewoon een oefening. Het werd rauw. Echt. Mijn woede kwam naar boven, en in plaats van dat het opluchtte, werd ik alleen maar bozer. Mijn therapeut zag het ook. “Het ging goed,” zei ze, “soms moet je in therapie over het randje gaan.”

Maar wat als ik al over het randje wankel?

Wat als ik niet weet hoe ik die boosheid weer kwijt moet raken? Wat als het me opslokt en ik geen kant meer op kan?

Het frustreert me. Therapie zou moeten helpen, maar soms voelt het alsof het alles alleen maar uitvergroot. Alsof het niet alleen naar de oppervlakte brengt wat er zit, maar het ook nog eens versterkt. Mijn boosheid is er altijd. Soms sluimerend, soms allesoverheersend. Maar vandaag voelde het als een vuur dat alleen maar verder werd opgestookt.

Ik wist niet wat ik ermee moest. Hoe ik het moest sturen, hoe ik het kon loslaten. En dat maakte me alleen maar woedender. Op mezelf. Op de situatie. Op alles.

Toen de sessie voorbij was, vroeg mijn therapeut of ik nog iets nodig had. Maar ik wist het niet. Wat had ik nodig? Wat zou überhaupt helpen? Ik had geen antwoord. En misschien is dat nog wel het meest frustrerende van alles.

Soms denk ik dat therapie niet alleen helpt om dingen te verwerken, maar ze juist ook blootlegt op een manier die je niet altijd aankan. Misschien is dat nodig. Misschien hoort dat erbij. Maar op dit moment voelt het vooral als te veel. Te veel om te voelen, te veel om te dragen.

En nu? Nu zit ik hier. Nog steeds met diezelfde boosheid. Nog steeds zonder antwoorden. Misschien zakt het vanzelf weer weg. Misschien ook niet. Maar op dit moment weet ik het gewoon even niet.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest