Hoe trauma’s en autisme communicatie en sociale interactie beïnvloeden

Trauma heeft een enorme invloed op mijn communicatie. Als ik al moeite heb met het vinden van de juiste woorden, maakt trauma het soms bijna onmogelijk om helder te denken. In sociale situaties waar ik het gevoel heb dat ik moet reageren of antwoorden, is mijn hoofd vaak een chaos van gedachten die moeilijk te ordenen zijn. Het is als een film die zichzelf steeds opnieuw afspeelt, maar ik kan de regie niet in handen krijgen. Wanneer iemand iets van me vraagt, voel ik vaak een enorme druk om snel te reageren, maar mijn hersenen lijken dan in slow motion te gaan. Het maakt me angstig en onzeker, omdat ik weet dat ik niet kan zeggen wat ik écht bedoel. En zelfs als ik mijn woorden uiteindelijk heb gevonden, voelt het alsof ze niet aankomen, alsof ze verdampen voordat ze bij de ander zijn.

Mijn trauma maakt het ook moeilijker om in gesprekken aanwezig te blijven. Soms voel ik me te kwetsbaar, te open, en wil ik alles afsluiten, zelfs als ik dat niet wil. Het lijkt wel alsof de emoties van andere mensen te veel zijn voor mijn zenuwstelsel, alsof ik door teveel informatie wordt overstelpt. Ik raak dan zo gefocust op mijn eigen stress dat ik niet meer in staat ben om de ander echt te horen of mee te voelen. Het is niet dat ik het niet wil, maar mijn lichaam en geest reageren op een manier die ik niet kan controleren. Het voelt alsof er een muur om me heen staat die niet altijd zichtbaar is voor anderen, maar die ik constant voel. Soms is het moeilijk om te zeggen dat het niet aan de ander ligt, maar dat het mijn eigen grenzen zijn die ik niet altijd kan uitleggen.

In sociale interacties merk ik vaak dat ik overprikkeld raak. Het is niet dat ik sociaal contact niet wil, maar het kost me veel meer energie dan de meeste mensen denken. Wanneer ik in een groep ben, voel ik de druk om me op de juiste manier te gedragen, maar tegelijkertijd wordt elke interactie ook als een uitdaging ervaren. Het gevoel dat ik niet “goed genoeg” kan reageren op sociale verwachtingen maakt me onzeker, vooral als ik getriggerd word door iets uit mijn verleden. Soms is het zelfs zo dat ik mijn woorden zo nauwkeurig kies, dat ik bang ben dat ik iemand per ongeluk kwetst, ook al heb ik dat niet bedoeld. Dit veroorzaakt een vicieuze cirkel: ik trek me steeds meer terug omdat ik bang ben dat ik iets verkeerd doe, maar dat wordt weer verkeerd geïnterpreteerd door anderen. En zo blijft de afstand tussen mij en de rest van de wereld groeien.

Het is niet dat ik geen behoefte heb aan verbinding. Integendeel, ik verlang naar echte, oprechte gesprekken, waar geen druk is om snel te reageren of een oplossing te bieden. Maar vaak voel ik me alsof ik in een andere taal spreek, eentje die niet volledig wordt begrepen. Het maakt me verdrietig om te denken dat mensen misschien denken dat ik niet geïnteresseerd ben, terwijl ik juist alles wil begrijpen. Mijn innerlijke wereld is zo complex en vaak vol van onuitgesproken gevoelens en gedachten, dat ik niet altijd weet hoe ik dat in woorden kan vangen. Soms zit ik daar, met zoveel te zeggen, maar zonder de juiste woorden of het juiste moment om die uit te drukken.

Trauma maakt ook dat ik soms onterecht afstand neem van anderen. Wanneer ik getriggerd word, trek ik me terug, zelfs van mensen die ik vertrouw. Dit kan verwarrend zijn voor de ander, die misschien niet weet waarom ik plotseling geen contact meer wil. Dit is een van de meest ingewikkelde dingen die trauma met me doet: de innerlijke drang om te ontsnappen, terwijl ik tegelijkertijd weet dat ik geen ruimte krijg om echt te verwerken wat er in mijn hoofd omgaat. Het wordt dan lastig om uit te leggen dat mijn terugtrekken niet iets is tegen de ander, maar iets wat ik doe om mezelf te beschermen tegen een overdaad aan emoties en prikkels.

Wat ik vaak merk, is dat mijn communicatie soms lijkt te stokken op het moment dat het belangrijk is. Als er iets serieus besproken moet worden, kan ik de juiste woorden niet vinden, of ik kan ze niet op de juiste manier uitspreken. Dit maakt me vaak onzeker, vooral als ik het gevoel heb dat anderen daardoor niet helemaal begrijpen wat ik bedoel. En dat is het moeilijke: wanneer je probeert uit te leggen wat er in je hoofd omgaat, maar het lijkt alsof je niet in de juiste taal spreekt. Dat veroorzaakt een gevoel van eenzaamheid, ook al ben ik omringd door mensen. Het voelt als een oneindige vertaling van wat ik voel naar wat ik kan zeggen, waarbij altijd belangrijke nuances verloren gaan.

Toch blijf ik hopen dat er momenten komen waarop ik mezelf wel goed genoeg kan uiten. Misschien ben ik niet altijd in staat om alles te zeggen wat ik wil, maar ik blijf proberen. Het is een proces waarin ik van stap tot stap meer begrijp over de impact van trauma op mijn communicatie en sociale interacties. Wat ik geleerd heb, is dat geduld voor mezelf essentieel is.

Trauma heeft mijn communicatie complexer gemaakt, maar het maakt me niet minder waard. Het is een uitdaging, maar het is ook een kans om te leren wat ik nodig heb en om voor mezelf te zorgen. En misschien, als ik blijf proberen, zal er ooit iemand zijn die gewoon luistert zonder te proberen iets op te lossen, die gewoon naast me zit zonder het gevoel te hebben dat ze me moeten veranderen. Want soms is dat alles wat ik nodig heb: niet de perfecte woorden, maar gewoon iemand die begrijpt dat de stilte en de chaos er ook mogen zijn.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest