Autisme en trauma: een complexe, pijnlijke wisselwerking

Autisme en trauma zijn twee verschillende werelden, maar voor mensen zoals ik voelen ze vaak als één. Het voelt als een zware, onzichtbare last die ik iedere dag met me meedraag. Mensen met autisme ervaren de wereld intens, alles komt veel harder binnen. Geluiden, geuren, aanrakingen, ze kunnen soms niet te verdragen zijn. Maar wat gebeurt er wanneer deze gevoeligheid in combinatie met trauma komt? Dan kan het gevoel van overweldiging zich diep in je systeem nestelen, en het is niet altijd even makkelijk om daaruit te ontsnappen.

De kwetsbaarheid van autisme en trauma

Wat ik vaak merk, is dat autisme me kwetsbaarder maakt voor trauma. Dingen die voor anderen ‘klein’ lijken, zoals een onverwachte verandering of sociale afwijzing, voelen voor mij als een enorme dreiging. Mijn hersenen verwerken prikkels anders en vaak blijven deze situaties in mijn hoofd ronddraaien, als een soort continue ruis. Maar wat als er dan ook nog eens een traumatische ervaring bij komt?

Dat gebeurt namelijk vaak. Voor mensen met autisme is het heel normaal om al vroeg in hun leven geconfronteerd te worden met onbegrip. Sociale interacties zijn ingewikkeld, en doordat anderen niet begrijpen waarom je je anders gedraagt, kom je vaak in situaties van afwijzing of zelfs pesten. Deze kleine ‘slagen’ stapelen zich op en kunnen uiteindelijk leiden tot een groot gevoel van wanhoop, alsof je niet echt gezien of begrepen wordt. En wanneer er dan een echte traumatische gebeurtenis komt, iets waar je brein simpelweg niet op voorbereid is, kan het voelen alsof je helemaal onderuit wordt geslagen.

Mijn ervaring: vastlopen en overleven

Voor mij uit zich dat vooral in een gevoel van vastlopen. Ik ben iemand die diep voelt, maar moeilijk de woorden kan vinden om dat te uiten. Wanneer iets me raakt, komt het soms pas uren later, en dan ineens voel ik alles tegelijk – de spanning, de angst, het verdriet. Mijn hoofd blijft malen en herhalen, zelfs over dingen die al gebeurd zijn. Het is alsof ik geen controle heb over de stroom van gedachten die door mijn hoofd razen.

Wat het ook zo zwaar maakt, is dat ik mezelf vaak niet begreep. Toen ik jonger was, wist ik niet dat ik autisme had, en dus kon ik ook niet begrijpen waarom alles zoveel zwaarder leek voor mij dan voor anderen. Het voelen van pijn was bijna ondraaglijk, en het verwerken van trauma was iets wat nooit écht gebeurde. In plaats van het te kunnen verwerken, bleef het hangen als een blokkade in mijn lichaam, diep van binnen.

Wat helpt mij in dit proces?

Wat voor mij helpt, is erkenning, voor mijn autisme, voor mijn trauma’s, voor mijn pijn. Het is een enorm opluchting om te weten dat het niet mijn ‘fout’ is dat ik vastloop. Dat ik niet zwak ben, maar dat mijn brein anders werkt. Het geeft me een beetje rust als mensen rondom me zich daar bewust van zijn, vooral de mensen die me ondersteunen. Ik heb vaak gehad dat ik me ‘anders’ voelde, maar nu weet ik dat het oké is om anders te zijn.

Structuur, duidelijkheid en voorspelbaarheid helpen me enorm. Wanneer er te veel onzekerheid is, voel ik me snel in paniek raken. Dat is niet omdat ik niet wil, maar omdat mijn zenuwstelsel zo reageert. Als dingen in mijn omgeving niet op mijn manier worden gecommuniceerd of als er onverwachte veranderingen komen, voel ik me vaak niet begrepen. En dat maakt alles alleen maar erger.

In mijn herstel is het ook belangrijk dat ik mijn trauma’s niet zomaar ‘overwin’, zoals vaak wordt verwacht. Het is een dagelijks proces. Het vraagt tijd om alles een plek te geven en niet elke dag lukt dat. Soms voel ik me alsof ik vast zit in het verleden, in een moment van pijn die telkens weer terugkomt. Maar door erover te praten, door het te delen, voel ik een stukje verlichting.

Mijn hoop voor anderen

Het liefst wil ik dat andere mensen met autisme zich minder alleen voelen. Dat ze begrijpen dat hun manier van denken en voelen een antwoord is op hun ervaringen in deze wereld. Dat het oké is om vast te lopen, en dat hulp daarbij altijd mogelijk is. Trauma heeft een andere invloed op ons, het duurt langer om het te verwerken. Maar met de juiste begeleiding en begrip kunnen we doorgaan. We kunnen herstellen.

Door deze ervaring met anderen te delen, hoop ik dat het begrip voor mensen met autisme in de samenleving groeit, en dat we kunnen leren om met meer compassie naar onszelf en elkaar te kijken.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest