Begrip op onverwachte momenten

Soms heb je van die dagen waarop alles zich opstapelt. Waarop je hoofd overloopt, je gedachten in cirkels blijven draaien en je geen uitweg meer ziet. Vandaag was zo’n dag. De spanning had zich al een tijdje opgebouwd, maar ik had geprobeerd mezelf staande te houden. Proberen om het alleen te doen, om niet te laten merken dat het niet meer ging. Maar op een gegeven moment lukte het niet meer.

Ik drukte op de bel in mijn kamer. Niet omdat ik verwachtte dat iemand echt iets kon doen, maar omdat ik gewoon niet meer wist wat ik anders moest doen. Alles voelde even te veel. Ik bereidde me alvast voor op een standaardreactie, een vluchtig “wat is er?” en een half luisterend oor, zoals ik vaker had meegemaakt. Maar toen de deur openging, stond daar niet een van de vaste medewerkers. In plaats daarvan was het een flexmedewerker.

Ik herkende haar meteen. Ik had haar eerder vandaag gesproken en kende haar van de medium care. Wat ik toen nog niet wist, maar eerder die dag van haar had gehoord, was dat ze naast verpleegkundige ook de opleiding tot ervaringsdeskundige had gevolgd. Dat feitje had me toen al getriggerd, omdat het iets in haar manier van luisteren verklaarde. Ze stelde vragen die verder gingen dan het oppervlakkige. Ze luisterde niet om te reageren, maar om echt te begrijpen.

En nu stond ze hier, op een moment waarop ik het even niet meer wist. Ik begon te praten, aarzelend eerst, omdat ik niet wist of het zin had. Maar al snel merkte ik dat ze nog steeds op dezelfde manier luisterde. Ze onderbrak me niet, keek me niet vragend of gehaast aan, maar bleef gewoon aanwezig. Dat alleen al zorgde ervoor dat ik me iets minder verloren voelde.

Wat me het meest raakte, waren haar woorden. Niet omdat ze dé oplossing had, want die had ze niet, en dat hoefde ook niet. Maar omdat ze dingen zei die me lieten voelen dat ik niet gek was. Dat ik niet de enige was die hiermee worstelde. En dat is iets wat ik zo vaak mis. Vaak voelt het alsof hulpverleners luisteren met een bepaalde afstand, alsof ze ergens een grens trekken tussen zichzelf en mijn verhaal. Maar zij deed dat niet. Haar woorden kwamen niet uit een protocol of een handboek, maar uit iets veel echts.

Dat zette me aan het denken. Waarom voelt het soms alsof het vaste personeel gevangen zit in protocollen en standaardantwoorden? Waarom lijkt het alsof zij niet altijd de ruimte hebben om écht te luisteren, terwijl iemand zoals zij, iemand die ‘maar’ een flexer is, dat wel doet? Misschien is het de combinatie van haar eigen ervaring en professionele kennis, of misschien is het gewoon de manier waarop zij zich openstelde.

Wat het ook was, het maakte een verschil. In een wereld waarin begrip vaak ontbreekt, waarin alles draait om regels en protocollen, was er even iemand die gewoon mens was. Die niet met kant-en-klare adviezen kwam, maar met herkenning en erkenning.

Het laat me zien hoe belangrijk échte verbinding is. Hoe een klein moment van oprecht begrip een enorm verschil kan maken. En hoe het soms juist de mensen van wie je het niet verwacht zijn, die je precies geven wat je op dat moment nodig hebt.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest