De klank van herstel: mijn ervaring met muziektherapie
Muziek heeft altijd al iets bijzonders gehad. Het raakt plekken in je ziel waar woorden soms niet kunnen komen. Toch had ik nooit gedacht dat muziektherapie zoveel met me zou doen. Ik ben gewend om mijn gedachten op te schrijven, om woorden te zoeken voor wat er in mijn hoofd speelt. Maar zingen? Muziek maken? Dat was een compleet nieuw terrein voor mij.
Toch begon ik eraan, misschien een beetje sceptisch. Hoe kon muziek nu helpen bij de chaos in mijn hoofd? Maar al snel merkte ik dat het anders voelde dan andere therapieën. Bij traumatherapie moet ik woorden vinden voor wat er is gebeurd. In muziektherapie hoef ik niets te verklaren, hoef alleen te voelen. De muziek vangt de emoties op die ik soms niet hardop durf uit te spreken.
Een tijdje geleden schreef ik een songtekst na het overlijden van mijn ex-man. Een tekst vol tegenstrijdige gevoelens: liefde, pijn, woede, gemis. Ik had nooit gedacht dat ik het zou durven zingen, laat staan opnemen. Maar met hulp van mijn muziektherapeut heb ik dat toch gedaan. Eerst aarzelend, onzeker. Maar naarmate de muziek zich met mijn stem vermengde, voelde ik iets verschuiven. Alsof het niet alleen maar pijn was, maar ook verwerking.
Het opnemen van mijn eigen nummer voelde als een vreemde ervaring. Alsof ik naar een versie van mezelf luisterde die ik niet helemaal kende. De stem die ik hoorde, was dat echt de mijne? Had ik dat écht gezongen? Mijn muziektherapeut zegt dat ik kan zingen, maar ik weet niet of ik dat zelf geloof. Wat ik wél weet, is dat het me iets heeft gegeven: een manier om mijn emoties te laten stromen zonder dat ik ze stuk voor stuk hoef te ontleden.
Muziektherapie is niet de oplossing voor alles, maar het geeft me iets wat andere therapieën niet kunnen: een uitlaatklep zonder oordeel. In klanken en melodieën kan ik mezelf even verliezen en misschien ook een beetje terugvinden.
Of ik ooit echt ga geloven dat ik kan zingen, weet ik niet. Maar misschien maakt dat ook niet uit. Het gaat er niet om hoe goed het klinkt. Het gaat erom dat het míjn stem is.
-
Mijn blog wordt gelezen, maar wie leest er mee?
-
De Strijd Tussen Moeten en Willen
-
Wanneer creatieve therapie je raakt op plekken waar je liever niet komt
-
Overleven in een wereld vol prikkels
-
De Tijd in de Instelling: Stilstand en Verlies van Synchronisatie
-
De uitdaging van verjaardagen: overprikkeling en sociale verwachtingen
-
Hoe trauma’s en autisme communicatie en sociale interactie beïnvloeden
-
Mijn Traumabehandeling: Een Pad van Vertrouwen en Groei
-
Trotser dan trots
-
Begrip op onverwachte momenten
-
De grenzen van begrip
-
De Kracht van Schrijven bij het Verwerken van Trauma
Geef een reactie