Mijn Traumabehandeling: Een Pad van Vertrouwen en Groei

Toen ik begon met traumabehandeling, was ik absoluut niet overtuigd van de effectiviteit ervan. Het idee om mijn diepste pijn en emoties bloot te stellen aan iemand anders voelde heel ver. Ik mocht mijn therapeut niet eens; ik voelde weerstand bij het idee van het hele proces. Hoe kon iemand anders mijn innerlijke wereld begrijpen? Mijn ervaringen? Toch besloot ik, tegen mijn eigen gevoel in, haar een kans te geven. In het begin was ik terughoudend en sceptisch, maar gaandeweg begon ik in te zien dat het proces wel degelijk iets voor mij zou kunnen betekenen. De manier waarop mijn therapeut met me omging, zonder oordeel en met geduld, maakte dat ik mezelf langzaam openstelde. Ze gaf me de ruimte om op mijn eigen tempo mijn kwetsbaarheid te tonen, wat voor mij ontzettend moeilijk was. Haar rustige en begripvolle benadering, die ik niet kende van andere therapeuten, deed me beseffen dat ik haar misschien wél kon vertrouwen.

Na verloop van tijd begon ik te merken dat ze degene was bij wie ik me veilig voelde, iets wat ik met niemand anders had ervaren. Dit gevoel van veiligheid was voor mij bijzonder, omdat ik me vaak onzeker voel in relaties met anderen. Door haar benadering leerde ik stap voor stap meer over mezelf, over de dingen die me pijn deden, en over de manieren waarop ik die pijn kan verwerken. Het voelde als een enorme opluchting om eindelijk iemand te hebben die me niet alleen in mijn woorden begreep, maar ook in de stilte eromheen, in de dingen die ik moeilijk vond om uit te drukken.

Maar er is ook een keerzijde. Terwijl ik deze band van vertrouwen en veiligheid heb opgebouwd, ben ik me bewust geworden van het feit dat ik me niet te veel mag hechten, omdat ze deze zomer weggaat. Dit besef zorgt voor veel conflicten in mijn hoofd. Ik vraag me af hoe ik me voor moet bereiden op haar vertrek, wetende dat ik nu juist zo afhankelijk van haar ben geworden. Deze gedachte maakt me angstig. Moet ik mijn emoties nu al gaan afsluiten om mezelf te beschermen? Moet ik me niet te veel hechten, omdat het alleen maar pijn zal doen als ze weg is? Of moet ik juist proberen het laatste beetje tijd dat we samen hebben te gebruiken om zoveel mogelijk uit deze sessies te halen, om mezelf verder te ontwikkelen, ondanks de onzekerheid die ik voel over de toekomst?

Het proces van traumabehandeling is allesbehalve makkelijk. Elke sessie brengt me dichter bij mijn emoties, maar soms voelt het alsof ik vastzit in een cyclus van pijn en frustratie. Het verwerken van trauma is geen rechtlijnig pad, maar eerder een labyrint van intensieve gevoelens die me soms overweldigen. Soms lijkt het alsof de vooruitgang helemaal niet zichtbaar is, alsof ik steeds weer dezelfde patronen tegenkom zonder echt verder te komen. Maar zelfs in die momenten van frustratie merk ik dat er kleine verschuivingen plaatsvinden. Ik begin stap voor stap meer grip te krijgen op mijn emoties, al zijn de stappen klein. Het kan soms voelen alsof ik stilsta, maar er is altijd iets dat me vooruit helpt, een inzicht of een stukje verwerking dat ik in mijn hoofd kan plaatsen.

Wat voor mij het moeilijkste is, is dat ik vaak het gevoel heb dat ik een buitenstaander ben in mijn eigen leven. De emoties en de processen die ik doormaak, voelen soms zo complex en intens dat het lijkt alsof niemand echt begrijpt wat er zich in mij afspeelt. Dat is ook het gevoel dat ik vaak heb in de therapie. Ik wil niet altijd uitspreken wat er in mijn hoofd gebeurt, omdat het zo chaotisch is, maar ik voel wel dat mijn therapeut probeert door die chaos heen te kijken. Toch kan het nog steeds lastig zijn om te voelen dat ik niet altijd begrepen word, hoezeer ze ook haar best doet om dat wel te doen. Maar tegelijkertijd weet ik dat deze therapie me helpt te begrijpen wat er in mijn hoofd gebeurt, zelfs als dat soms te veel voelt om te bevatten.

Toch kan ik zeggen dat ik dankzij mijn therapeut steeds meer zicht krijg op mijn gevoelens en reacties. Ze helpt me te begrijpen waarom ik op bepaalde manieren reageer en waarom ik in bepaalde patronen vastloop. In plaats van me te verstoppen voor mijn emoties, leer ik ze langzaam te accepteren, zelfs als ze pijnlijk zijn. Dit is nog een proces in ontwikkeling, maar het voelt als een belangrijke stap in mijn reis naar herstel.

Hoewel ik besef dat ik nog niet op eigen kracht het pad naar genezing kan bewandelen, voel ik me wel sterker in mijn therapie. Het is geen gemakkelijke reis, en er zijn momenten waarop ik voel dat ik terugval, maar ik besef ook dat dit erbij hoort. Mijn therapeut biedt me een veilige ruimte waarin ik deze moeilijke momenten kan uiten zonder dat ik me hoef te verstoppen. Ook al is het proces langzaam en moeilijk, ik merk dat ik steeds meer grip krijg op mijn leven en mijn emoties. Er is altijd vooruitgang, hoe klein ook.

Ik weet dat ik nog niet op mijn eigen benen kan staan, maar ik voel me steeds meer klaar om dat uiteindelijk te doen. Voor nu, ben ik dankbaar voor de ruimte die mijn therapeut me biedt. Ondanks de onzekerheid en de pijn die het me soms geeft, kan ik nu zeggen dat ik dichterbij mezelf kom. En zelfs als het moeilijk is, weet ik dat deze reis, hoe lang het ook mag duren, me uiteindelijk sterker zal maken.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest