Vertrouwen in Groei: Een Moment van Erkenning
Soms is er één moment in je proces dat alles verandert. Het moment waarop iemand met jarenlange ervaring, iemand die gezien heeft wat herstel inhoudt, het vertrouwen in jou uitspreekt. Dat moment had ik net, en het is zo’n moment dat ik nooit zal vergeten.
Een verpleegkundige die regelmatig bij ons invalt, heeft zoveel meegemaakt in haar carrière. Ze is 72, met een schat aan ervaring. Haar woorden kwamen dan ook zwaar en vol betekenis aan. Ze zei: “Ik heb niet vaak vertrouwen in mensen, maar jij bent zo gegroeid, in jou heb ik het wel.”
Die woorden raakten me diep. Ik had me jarenlang zo verloren gevoeld in mijn eigen proces, twijfelend aan mijn vooruitgang, vechtend tegen het idee dat ik misschien nooit verder zou komen. Ik had altijd het gevoel dat ik, zelfs als ik vooruitging, het nooit genoeg was. Elke stap leek maar een klein beetje verder dan de vorige. Maar haar woorden gaven me iets wat ik niet vaak voel: vertrouwen.
Het was voor mij het bewijs dat ik misschien wel harder groeide dan ik dacht. Als iemand met zoveel ervaring in het veld van herstel, iemand die zoveel mensen heeft gezien worstelen en vechten, vertrouwen in mij heeft, dan moet ik ergens goed bezig zijn. Het gaf me een nieuw perspectief. Niet alleen op mijn eigen herstel, maar op de kracht van vertrouwen in het proces.
In mijn therapieën, met mijn therapeut, is vertrouwen altijd al een belangrijk thema geweest. Het heeft een sleutelrol gespeeld in hoe ik mijn eigen verhaal ben gaan begrijpen. Maar het vertrouwen van buitenaf, van iemand die bijna niets van mijn achtergrond weet, maar alles weet van herstel, dat gaf iets extra’s. Het maakte alles tastbaar, realistisch.
Ik denk dat erkenning van anderen in je proces krachtiger is dan we vaak denken. We zijn zo gewend om onszelf te blijven bewijzen, om alles maar in stilte te verwerken, maar soms hebben we die bevestiging van anderen nodig. Vooral als diegene het van hun eigen ervaring kan beoordelen. Het laat je zien dat je niet alleen bent. Het helpt je niet alleen om te geloven in je eigen kracht, maar ook om te begrijpen dat groei vaak subtiel en geleidelijk is. We zien het niet altijd zelf, maar anderen merken het op.
Het gaf me ook het besef dat herstel niet lineair is. Er zijn dagen dat het voelt alsof je vastzit, maar dat wil niet zeggen dat je niet groeit. Soms merk je het pas als iemand anders het je zegt. En dat vertrouwen, dat stukje bevestiging, kan alles veranderen. Het gaf me de ruimte om te accepteren dat ik er ben, dat ik groei, en dat ik verder ga dan ik ooit had gedacht.
Ik ben nu dankbaar voor dat moment van erkenning. Het heeft me niet alleen gesterkt, maar het heeft me doen beseffen hoeveel kracht er schuilt in het vertrouwen van anderen. Ik hoop dat ik in de toekomst diezelfde kracht ook aan anderen kan geven. Omdat we allemaal wel eens iemand nodig hebben die in ons gelooft, zelfs als we het zelf even niet zien.

-
Mijn blog wordt gelezen, maar wie leest er mee?
-
De Strijd Tussen Moeten en Willen
-
Wanneer creatieve therapie je raakt op plekken waar je liever niet komt
-
Overleven in een wereld vol prikkels
-
De Tijd in de Instelling: Stilstand en Verlies van Synchronisatie
-
De uitdaging van verjaardagen: overprikkeling en sociale verwachtingen
-
Hoe trauma’s en autisme communicatie en sociale interactie beïnvloeden
-
Mijn Traumabehandeling: Een Pad van Vertrouwen en Groei
-
Trotser dan trots
-
Begrip op onverwachte momenten
-
De grenzen van begrip
-
De Kracht van Schrijven bij het Verwerken van Trauma
Geef een reactie