Leven met onbegrip: de dagelijkse strijd

Elke dag loop ik er tegenaan: onbegrip. Niet alleen van onbekenden, maar soms ook van de mensen die er zouden moeten zijn om me te helpen. Het zit in de kleine dingen, een blik, een opmerking, een reactie die laat zien dat de ander niet begrijpt hoe mijn hoofd werkt. Maar het zit ook in de grote dingen: in de hulpverlening, in verwachtingen vanuit de maatschappij, in het gevoel dat ik telkens moet uitleggen waarom iets voor mij anders werkt.

Wat onbegrip voor mij betekent

Onbegrip is niet alleen vervelend, het doet pijn. Het geeft me het gevoel dat ik mezelf steeds opnieuw moet bewijzen, terwijl ik dat helemaal niet kán. Alsof ik steeds een ander moet overtuigen dat mijn worsteling echt is, dat mijn gevoelens en angsten niet overdreven zijn, dat ik niet “gewoon even” iets anders kan proberen.

Onbegrip betekent dat als ik vastloop, ik niet altijd de steun krijg die ik nodig heb. Dat als ik dissocieer of overprikkeld raak, mensen me met ongeduld aankijken in plaats van met begrip. Dat ik niet serieus genomen word als ik aangeef wat ik nodig heb, omdat mijn behoeften niet binnen de standaardoplossingen vallen.

Onbegrip betekent ook dat ik me vaak eenzaam voel, zelfs in een ruimte vol mensen. Want hoe leg je uit hoe het voelt als je hoofd nooit rust heeft? Hoe overprikkeling je volledig kan uitputten? Hoe een klein misverstand kan voelen als een aanval? Het is moeilijk om steeds maar weer die woorden te vinden, zeker als je weet dat de kans groot is dat ze niet begrepen worden.

De impact van onbegrip

Onbegrip isoleert. Het zorgt ervoor dat ik me vaker terugtrek, dat ik niet meer altijd de moeite neem om uit te leggen wat er in me omgaat. Want waarom zou ik? Als er toch niet écht geluisterd wordt? In de hulpverlening merk ik dit ook. Er wordt gekeken naar protocollen, naar standaardoplossingen, maar te weinig naar mij als persoon. Mijn autisme en trauma zijn geen vakjes waarin ik precies pas.

Soms voelt het alsof ik in twee werelden leef. De ene wereld is die van mijn hoofd, waarin alles zo intens en overweldigend kan zijn. De andere wereld is die van de mensen om me heen, die vaak niet snappen waarom ik vastloop, waarom ik soms niet kan praten, waarom ik me zo afsluit. En tussen die twee werelden zit een enorme kloof.

Wat zou helpen?

Wat ik nodig heb, is erkenning. Niet altijd een oplossing, niet altijd advies, maar gewoon iemand die zegt: “Ik hoor je. Dit is zwaar.” Dat alleen al zou zoveel schelen. En niet alleen voor mij. Ik weet dat er zoveel mensen zijn die met hetzelfde worstelen. Mensen met autisme, met trauma, met psychische klachten, die dagelijks het gevoel hebben dat ze zichzelf moeten bewijzen in een wereld die niet voor hen is ingericht.

Daarnaast zou het enorm helpen als er af en toe iemand uit zichzelf even checkt hoe het met me gaat. Niet pas als ik om hulp vraag, niet pas als het misgaat, maar gewoon tussendoor. Een simpel “Hoe gaat het met je?” kan al zoveel verschil maken. Het laat zien dat ik niet steeds hoef te vechten om gezien te worden. Dat ik er mag zijn, ook als ik niet altijd de woorden heb om te zeggen hoe het met me gaat.

Dit blog is er niet alleen voor mensen die dit herkennen, maar ook voor professionals. Voor iedereen die in de zorg werkt of die iemand kent die hiermee worstelt. Probeer niet altijd meteen met een oplossing te komen. Soms is luisteren en erkennen de grootste steun die je kunt bieden.

Voor degenen die zich hierin herkennen

Als jij dit leest en denkt: “Ja, dit is precies hoe het voelt”, weet dat je niet alleen bent. Ook al voelt het soms alsof niemand je begrijpt, er zijn mensen die dat wél doen. En ik hoop dat we samen, door te praten en te delen, een klein beetje meer begrip kunnen creëren.

• Facebook
• Instagram
• LinkedIn
• Pinterest